پدیده ای به نام دازینگ

پدیده دازینگ ؛ از شبه علم و مهارتی صرفاً تجربی تا واقعیتی کاملاً علمی

مسئله آب در همه ادوار جزو داغ ترین مباحث روز دنیا بوده ، هست و خواهد بود . همیشه عناوینی همچون “جنگ آب در راه است” و یا “بحران آب” لرزه به تن می اندازد .امروزه با توجه به کمبود و یا فقدان منابع آب شیرین ، یافتن آب در هر نوع و حالت آن ( جامد ، مایع و گاز ) از اهمیتی فراتر از تصور برخوردار شده است .

آب های زیرزمینی به آب هایی گفته می شود که در لایه های اشباع زیر زمین ذخیره و متمرکز شده اند .  گاهی صدها سال به طول می انجامد تا یک مخزن زیرزمینی بوجود آید و به همین جهت در بیشتر موارد ، سال ها و یا حتی قرن ها قبل از مصرف دست نخورده باقی می مانند . در واقع آب های زیرزمینی مخازن طبیعی هستند که بدون سرمایه گذاری و پالایش ، قابل مصرف اند و از آنجایی که تبخیر نمی شوند لذا منابع مطمئن تری نسبت به منابع آب های سطحی هستند . این آب ها تنها ۴% آب های فعال در چرخه را تشکیل می دهند ولی با این وجود ۹۰% آب آشامیدنی کل جهان را تامین می کنند و ۵۰% از ساکنین روی زمین متکی به این آب ها هستند .

حال که از اهمیت آب های زیرزمینی مطلع شدید ، قابل درک است که برای یافتن این آب ها نیز رقابتی در حال شکل گیری باشد . پدیده دازینگ (dowsing phenomenon ) یکی از عجیب ترین و بحث برانگیزترین روش های یافتن هر گونه ماده معدنی ( آب های معدنی ، سنگ های قیمتی ، نفت و … ) است و از آنجایی که در این پروسه از هیچ نوع تجهیزات علمی استفاده نمی شود برخی بر این بارو هستند افرادی که قادر به دازینگ کردن می باشند ( آنها را دازر می نامند ) ، اگر نخواهیم لفظ ویژگی خارق العاده را به آنها نسبت دهیم  ، دارای مهارتی صرفاً تجربی هستند که همین موضوع بر شبه علم  ( semi-science ) بودن این پدیده دامن می زند .

ظهور پدیده دازینگ به آلمان دوره رنسانس بر می گردد زمانی که تب جست و جوی فلزات و اشیای گرانبها بسیار داغ بود . ولی در آلمان آن روزها دازینگ عملی خرافی و شیطانی تلقی می شد زیرا عده ای معتقد بودند که نیروهای شیطانی چوب را به حرکت وا می دارد .  اما این کشاورزان و گله داران آمریکایی ها بودند در قرن ۱۹ و ۲۰ که برای اولین بار از دازینگ  برای یافتن آب و علوفه استفاده کردند . با اینکه هیچ گاه علمی بودن این روش اثبات نشد ولی هنوز هم بسیاری از کشاورزان اروپایی و آمریکایی از این روش برای تعیین محل آب بهره می برند و هیچ روشی را دقیق تر از دازینگ نمی دانند .

انواع دازینگ

روش دازینگ در طول تاریخ به چندین شکل مورد استفاده قرار گرفته است . در سنتی ترین ورژن ، به یک چوب Y شکل نیازمندیم که باید آن را از  درخت جدا کنیم . دازر های اروپایی معمولا از چوب درخت هلو ، فندق و بید استفاده می کنند . به این صورت که دو شاخه چوب Y شکل را در دو دست می گیرند و قسمت دم مانند آن را به سمت جلو و سپس به آهستگی شروع به راه رفتن می کنند ، ناگهان سمت دم مانند به سمت زمین کشیده می شود و در این لحظه دازر می ایستد و این بدین معناست که در این قسمت آب زیرزمینی وجود دارد .  به این روش ، ترکه چوبی می گویند.

در روش بعدی که به ترکه فلزی معروف است ، به دو ترکه یا میله فلزی L مانند نیاز داریم . به طوریکه قسمت کوتاه L در دست و قسمت بلندتر به سمت بالا باشند . در این روش هم دازر شروع به راه رفتن می کند و در نقطه ای که آب زیرزمینی موجود باشد ، دو میله به یکدیگر نزدیک می شوند و ترکه شکل X به خود می گیرند . در حالت دیگری از روش دازینگ می توان از یک پاندول کریستالی ، آهنی یا فلزی که به زنجیری متصل است ، استفاده کرد که در صورت یافتن آب زیرزمینی ، پاندول شروع به حرکت دورانی می کند.

جمع بندی

می توان حدس زد که شاید تاکید بر تازه بودن چوب در روش اول ، به دلیل وجود یک جاذبه و یا مغناطیس بین مولکول های آب و یا ماده معدنی وجود در چوب با آب زیرزمینی است ولی همه این ها حدس و گمانی بیش نیست زیرا بارها و بارها دازرها و پدیده دازینگ تحت تحقیق و بررسی های فراوان قرار گرفته اند اما در نهایت نتایجی جز شانسی  ، ماورالطبیعه و غیر طبیعی را به دنبال نداشته است . ولی با همه این تفاسیر افرادی همچون انشتین معتقد بودند که پدیده دازینگ واقعی است : “من فکر می کنم بیشتر دانشمندان به دازینگ همان طور نگاه می کنند که به نجوم  در اعصار قدیم . آنها به دازینگ به شکل یک پدیده خرافی می نگردند در صورتیکه این طور نیست . چوب دازینگ وسیله ایست کاملا ساده که به واکنش های عصبی بدن انسان در برابر عناصر خاص به خصوص عناصر معدنی واکنش نشان می دهد .”

منبع : water dowsing

مطالب مرتبط :

تغذیه مصنوعی اب های زیر زمینی

لایه های ابدار و مواد تشکیل دهنده ان

کلید واژه : دازینگ

اب های زیر زمینی

ویدیویی درمورد نظریه جهان های موازی

<style>.h_iframe-aparat_embed_frame{position:relative;} .h_iframe-aparat_embed_frame .ratio {display:block;width:100%;height:auto;} .h_iframe-aparat_embed_frame iframe {position:absolute;top:0;left:0;width:100%; height:100%;}</style><div class="h_iframe-aparat_embed_frame"> <span style="display: block;padding-top: 57%"></span><iframe src="https://www.aparat.com/video/video/embed/videohash/eTSnk/vt/frame" allowFullScreen="true" webkitallowfullscreen="true" mozallowfullscreen="true" ></iframe></div>

جهان های موازی

جهان های موازی چیست؛ نظریات و شواهدی پیرامون جهان‌های چندگانه

سرپوش علمی - جهان موازی (Parallel Universes) و یا واقعیت جایگزین نظریه‌ای است که به واقعیت‌هایی ورای واقعیت کنونی می‌پردازد. جهان هایی که می‌توانند وقایع طبیعی و قوانین فیزیک متفاوتی با جهان ما داشته باشند. جهان های موازی درواقع تئوری وجود واقعیت های جداگانه در کنار واقعیت کنونی را تعریف می‌کند.

 

آیا جهان ما منحصر به فرد است؟ از تخیلات آمیخته با علم گرفته تا حقایق اثبات شده علمی، پیشنهاد‌های زیادی وجود دارد که از حضور یک جهان در کنار جهان ما سخن می‌گوید؛ جایی که هر تصمیمی که شما اکنون در زندگی‌تان می‌گیرید، به نوعی دیگر و در یک واقعیت جایگزین نیز در حال رخ دادن است.

 

تصور کنید شغلی به شما پیشنهاد شده است که به دلیل آن تصمیم گرفتید از ایران به آلمان نقل مکان کنید؛ در جهان جایگزین می‌توان فهمید که اگر به جای آلمان به نقطه دیگری از اروپا بروید، خروجی تصمیم شما چه خواهد بود.

 

چنین ایده‌هایی به وفور در کتاب‌ها و فیلم‌های کمیک دیده می‌شوند. به عنوان مثال در فیلم “پیشتازان فضا” (Star Trek 2009) تصور بر این است که شخصیت‌های کاپیتان کرک و افسر اول سفینه یا همان آقای اسپاک در یک دنیای کاملا مجزا وجود دارند.

 

مفهموم شناخته شده دنیاهای موازی اساسا صورتی‌ است از نظریات نجومی جهان های چندگانه یا مولتی‌ورس. واقع‌بینانه‌ این است که شواهد بسیاری کمی برای اثبات وجود نظریات جهان‌های چندگانه وجود دارد. اما درک چیستی جهان ما با نگاه از بیرون، نکته‌ای بسیار کلیدی خواهد بود.

 

اثبات جهان‌های چندگانه

اگر قرار باشد به زبان ساده بگوییم، تمام آن چیزی که تحت عنوان جهان پیرامونمان می‌شناسیم، در یک ذره با چگالی بی‌نهایت قرار داشته و سپس بر اساس نظریه مه‌بانگ (بیگ بنگ) که یک راه‌انداز ناشناخته اولیه است، منجر به گسترش و انبساط آن در یک فضای سه بعدی شده است.

 

در ادامه، انرژی عظیم این انفجار اولیه رو به سردی گذاشت و نور شروع به درخشیدن کرد. سرانجام قطعات کوچک شروع به شکل دادن مواد بزرگتر کردند، موادی نظیر کهکشان‌ها، ستارگان و سیاراتی که می‌شناسیم.

 

حال، سوال بزرگی که به ذهن می‌رسد این است؛ آیا این تنها جهان موجود است؟ محدودیت‌هایی که تکنولوژی در  مشاهده اطرافمان ایجاد کرده است، به قدری زیاد است که حتی توانایی رصد بخش اعظمی از آنچه درون همین جهان به سر می‌برد را نداریم، چه برسد به مشاهده آن چیزی که شاید در خارج از جهان ما  وجود داشته باشد!

 

۵ نظریه در اثبات وجود جهان های متعدد

۱. ما از شکل دقیق منحنی فضا-زمان آگاهی چندانی نداریم. یک نظریه قابل توجه این  است که فضا زمان مسطح بوده و تا بی‌نهایت ادامه دارد. چنین تعبیری از فضا – زمان، امکان وجود جهان‌های دیگر را ممکن می‌داند. با چنین نگرشی امکان وجود جهان های تکرار شونده نیز وجود دارد، به این دلیل که ذرات، تنها به روش‌های محدود امکان گرد‌همایی دارند.

 

۲. اساس نظریه دیگر، جهان های متعدد “انبساط دائمی” است که توسط الکساندر ویلنکین، کیهان‌شناس دانشگاه تافتس ارائه شد. وقتی به طور کلی به فضا-زمان نگاه کنیم، انبساط برخی مناطق که در نتیجه بیگ بنگ رخ داده است، در نهایت جایی متوقف شده است.

 

این در حالی است که در سایر مناطق، انبساط کماکان ادامه دارد. بنابراین اگر ما جهان خود را بعنوان یک حباب تصور کنیم، اینطور به نظر می‌رسد که جهان ما حبابی در میان شبکه‌ای از حباب‌ هاست. نکته جالب اینجاست که بدلیل عدم ارتباط میان این حباب‌ها، قوانین فیزیکی می تواند در سایر جهان‌ها کاملا با آن چیزی که در جهان ما وجود دارد متفاوت باشد.

 

جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم ممکن است در یک حباب قرار داشته باشد، حبابی در شبکه‌ای از حباب‌ها

 

۳. اگر بنا باشد مکانیک کوانتوم و نحوه رفتار زیرواحد‌های اتمی ذرات را چارچوب مطالعه خود در حول مولتی‌ورس قرار دهیم، سرانجام به نظریه “جهان های خواهر” خواهیم رسید. با پیروی از قوانین احتمال، باید گفت تعداد احتمالاتی که برای هر تصمیم و فعل در نظر می‌گیریم، تنوع جهانی را شکل می‌دهد.

 

به عبارت بهتر، برای هر حالت ممکن از کارهای ما، جهانی برای نمایش آن وجود دارد. بنابراین اگر شما تصمیم گرفته‌اید آلمان را به عنوان مقصد کاریتان انتخاب کنید، احتمالا در دنیای دیگر سوار بر هواپیما و در انتظار مقصد دیگری هستید و یا حتی در جهان دیگری تصمیم گرفته‌اید در شهر خود بمانید و قصه همینطور ادامه دارد. یعنی برای هر تصمیم شما دو جهان خلق می‌شود، در یکی شما آن کار را انجام داده‌اید و در جهانی دیگر تصمیم دیگری گرفته‌اید. حال این موضوع را به کلی زندگی خود و البته تمام موجودات کره زمین بسط دهید!

 

۴.راه ممکن دیگر، قائل بودن به تنوع جهان‌ها بر اساس ساختار ریاضیات است. به بیان ساده‌تر، جهانی که شما در  آن ساکن هستید، ساختاری ریاضیاتی را شامل می‌شود که در دنیاهای دیگر ممکن است که تغییر کند. مکس تگمارک، ایده‌پرداز این نظریه، در مقاله خود در سال ۲۰۱۲ نوشته است:

 

یک ساختار ریاضیاتی، چیزی است که می‌توانید آن را به طور کاملا مستقل از انسان شرح دهید. من به شدت معتقدم جهانی دیگر در خارج و کاملا مستقل از من، می تواند وجود داشته باشد. و ادامه و بقای این جهان، مستقل از وجود و یا عدم وجود انسان در آن است.

 

پارالل یونیورس یا همان دنیاهای موازی نظریه عجیبی است که همچنان مورد بحث جوامع علمی جهان است

 

۵. آخرین نظریه، جهان های موازی است. باید به همان ایده مسطح بودن منحنی فضا-زمان بازگردیم؛ در اینجا پیکربندی‌های ممکن برای ذرات در دنیاهای چندگانه به تعداد ۱۰^۱۰^۱۲۲ گزینه متمایز محدود می‌شود. بنابراین با در نظر گرفتن بی‌نهایت قطعه در جهان، ترکیب ذرات در آنها بایستی به تعداد بی‌نهایت در آنها تکرار شود. به بیان ساده‌تر بی‌نهایت جهان موازی وجود دارد که از قطعات کیهانی کاملا یکسان تشکیل شده که حتی وجود شما نیز در آنها تکرار شده است.

 

همچنین قطعاتی کیهانی وجود دارد که تنها در موقعیت یک ذره متفاوت هستند. قطعاتی که از موقعیت ذره‌ای متفاوت تشکیل شده‌اند و همین طور به ترتیب الی آخر قطعاتی تشکیل می‌شوند که تفاوت‌های چشمگیری نسبت به ما دارند.

 

استدلال‌ برای عدم وجود جهان های موازی

با همه این تفاسیر، همه نظریه پردازان با تئوری جهان های موازی موافق نیستند. اتان سیگال، اخترفیزیکدان، در سال ۲۰۱۵ در مقاله‌ای عنوان کرد که منحنی فضا-زمان می‌تواند تا بی‌نهایت ادامه داشته باشد، اما معتقد است محدودیت‌هایی نیز همراه با این ایده وجود دارد.

 

مشکل کلیدی این است که ۱۴ میلیارد سال از عمر جهان ما می‌گذرد و این موضوع به وضوح نشان می‌دهد که حد و مرز‌هایی برای عمر دنیای ما وجود دارد. این محدودیت‌ها، تعداد حالات ممکن برای بازآرایی ذرات را نیز دربر می‌گیرند و متاسفانه این احتمال کمتر از آن است که بدل شما در دنیایی دیگر سوار هواپیما شود و از سرنوشت خود مطلع باشد.

 

سیگال معتقد است که انبساط ابتدایی جهان امری مستقل از زمان نبوده و با گذشت زمان رو به کاهش می‌گذارد. چرا که نیازمند انرژی است و این انرژی با گذشت زمان به جای جای فضا منتقل و به نوعی تلف می‌شود. بنابراین ذراتی که در نتیجه بیگ بنگ بوجود آمده‌اند برای همیشه گسترش پیدا نمی‌کنند.

 

با توضیحات آقای سیگال، چنین برداشت می‌شود که دنیاهای چندگانه، نرخ انبساط و زمان‌های متفاوتی دارند (که می‌تواند بیشتر یا کمتر باشند) و این موضوع احتمال وجود جهان‌هایی مانند خودمان را کاهش می‌دهد.

 

سیگال می‌افزاید:

واقعیت این است که حتی با چشم پوشی از مسائلی نظیر تعداد نامحدود مقادیر ممکن برای ثابت‌های بنیادین، ذرات و برهم‌کنش‌های میان آنها و نیز کنار گذاشتن تفاسیر این مسائل، مانند چیستی قوانین فیزیکی حاکم بر سایر جهان ها و درجه اهمیت مطالعه آنها در جهت فهم بیشتر قوانین حاکم بر جهان ما، خروجی‌های احتمالی بسیار زیاد است. مگر آنکه انبساط حاکم بر جهان را روی محوری از زمان منتهی به بی‌نهایت متصور شویم که در این صورت وجود جهان موازی با چنین جهانی ممکن نخواهد بود.

 

با این همه حتی اگر مفهومی به نام مولتی ورس وجود نداشته باشد، این یک محدودیت برای ما به شمار نمی‌رود نباید حسرت آن را بخوریم. به جای آن باید با این فلسفه نگریست که ما چقدر مهم و منحصر به فرد هستیم. نباید به دنیای رویایی دیگری چشم امید داشت تا نتیجه انتخاب‌هایمان را در آن بنگریم؛ بلکه باید با دقت و حساسیت بسیار انتخاب کرد تا از بروز پشیمانی جلوگیری کنیم. همه‌ این مباحث نباید این واقعیت را کنار بگذارد که “ما” تنها کسی هستیم که انتخاب می‌کنیم و انتخاب‌ها را به فعلیت می‌رسانیم.

 

از اصطلاحاتی همچون جهان‌های جایگزین، جهان‌های کوانتومی، گاه‌شمارهای جایگزین، دنیاهای موازی، واقعیت‌های جایگزین، ابعاد موازی، صفحات بُعدی و ابعاد نفوذی نیز برای این تئوری استفاده می‌شود.

منبع : space

مطالب مرتبط :

سیاهچاله چیست ؟

نظریه ریسمان چیست ؟

پروژه هارپ چیست ؟

کلید واژه : جهان موازی

کوانتوم

انبساط دایمی

 

هارپ چیست ؟

هارپ چیست / سلاح هارپ چگونه کار می کند / تمامی چیزهایی که در مورد سلاح هارپ باید بدانیم

از هارپ (HAARP) چه می‌دانیم؟ آیا این تکنولوژی مخوف واقعیت دارد؟ دستکاری در آب و هوا تا چه میزان ممکن است؟ آیا هارپ سلاح جدید آمریکا در جنگ‌های غافلگیرانه آتی است؟
انستیتو تحقیقات استراتژیک کالج جنگ ارتش آمریکا دارای نشریه‌ای داخلی با نام «انقلاب در امور نظامی» است. به عنوان مقدمه‌ای بر این گزارش بخشی از یکی از مقالات این نشریه بسنده خواهد بود:

«چیزهایی که برای ما اهمیت دارند به مرور زمان تغییر می‌کنند و تکنولوژی با پیشرفت خود به افق‌های جدیدی می‌رسد. در زمان جنگ سرد، تسلیحات و پروژه‌های روانی، مراحل ابتدایی خود را می‌گذراندند. اما در زمان کنونی که علوم الکترونیک و بیوالکترونیک را در دسترس داریم، لازم خواهد بود در قراردادهای اخلاقی و حد و حدود ذهنی خود که از به کارگیری تکنولوژی‌های به بازی گیرنده روح و روان دشمن ممانعت می‌کند؛ تجدید نظر کنیم.

 

در صورت فراهم شدن این بازنگری، شرکت‌های خصوصی و نیمه خصوصی را تشویق خواهیم کرد که به بهره‌ برداری و توسعه تکنولوژی‌های متناسب با این اهداف بپردازند. در نتیجه خواهیم توانست با به کارگیری انواع تسلیحات جدید مانند میکروبی، روانی و سایر تکنولوژی‌های پیشرفته وارد عمل شده و به اهداف خود برسیم.»

هارپ سلاحی برای بی ثبات کردن کشورها
«هارپ» به صورت یک فرستنده امواج الکترومغناطیسی عمل می‌کند که هدف آن تاثیرگذاری بر آسمان و الکترون‌های آزاد لایه یونوسفر است. این سیستم، الکترون‌های این لایه را در ارتفاع تقریبا 275 کیلومتری به جنبش وامی‌دارد. در حالت عادی این لایه دارای دمایی معادل 1400 درجه سانتیگراد است که در اثر این تحریک انرژی فراوانی در آن به وجود آمده و در نتیجه دما تا 20درصد افزایش می‌یابد و این ناحیه به حالت انبساطی در می‌آید.

«زبیگنیو برژینسکی»، مشاور «جیمی کارتر» رئیس جمهوری سابق آمریکا و مشاور کنونی «اوباما» معتقد است که «هارپ» سلاحی برای بی‌ثبات کردن کشورهایی است که با واشنگتن اتحاد و همسویی ندارند. به گفته او «با استفاده از تکنولوژی‌های جدید و روش‌هایی که این تکنولوژی‌ها در اختیار کشورهای بزرگ قرار می‌دهند؛ این کشورها می‌توانند حتی بدون آنکه نیروهای امنیتی خود را در جریان قرار دهند جنگ‌هایی سریع و غافلگیرکننده به راه بیندازند.»

برژینسکی اضافه می‌کند: «اکنون تکنولوژی‌هایی در اختیار ماست که به کمک آنها می‌توانیم تغییراتی در آب وهوا ایجاد کرده و شرایطی مانند خشکسالی و طوفان به وجود آوریم که این امر می‌تواند توانایی‌های دشمنان احتمالی ما را تضعیف کرده و آنها را به پذیرش شرایط ما مجبور کند.»

ممنوعیت تحقیقات نظامی در فضا
بر اساس مصوبات سازمان ملل متحد استفاده از تسلیحات الکترو مغناطیسی و نیز استفاده از فضا برای انجام هرگونه تحقیقات و عملیات نظامی ممنوع می‌باشد، اما دولت‌های خودکامه ای مانند دولت آمریکا همانگونه که بسیاری قطعنامه‌های دیگر سازمان ملل و شورای امنیت را نقض می‌کنند؛ در این زمینه نیز تعهدی نداشته و در نهان فعالیت‌های گسترده ای انجام می‌دهند. هارپ را می‌توان یکی از ده‌ها پروژه مخفی و مخرب دانست که از طرف سیاستمداران آمریکایی حمایت شده و روز به روز به گسترش فعالیت‌ها و نیز توان تخریبی آن افزوده می‌شود.

 

شدت حوادث کنونی با طبیعت ناهمخوان است
بشر در طول هزاران سال با حوادث و بلایای طبیعی بسیاری دست به گریبان بوده است و همواره این حوادث را جزئی طبیعی از رندگی خود بر روی کره زمین دانسته است. اما در دهه‌های اخیر اتفاقاتی روی داده که با حافظه تاریخی او در مورد طبیعی بودن این حوادث ناسازگار است. بدون شک، فجایع طبیعی در هر دورانی همراه با خساراتی بوده است. اما، آنچه که امروز اتفاق می‌افتد نسبت به گذشته شدت بی سابقه ای دارد.

این درحالی است که بی نظمی‌های بزرگ جوی و حوادثی مانند سیل، توفان، زلزله و فعالیت‌های آتشفشانی همگی عموماً به تأثیرات گازهای گلخانه ای ربط داده می‌شود. ذوب شدن یخ‌های قطبی و دوره‌های گرمایی و سرمایی کاملا بی سابقه و شدید در نقاط مختلف زمین نیز به پدیده گرم شدن کره زمین احاله می‌گردد. اما به اعتقاد برخی از متخصصین و حتی سیاستمداران ردپای تکنولوژی‌های پیشرفته در تولید و هدایت این حوادث با اهداف سیاسی و استعماری کاملا معلوم بوده و نشانه‌های فراوانی از دخالت‌های بشری در آن دیده می‌شود.

انرژی درمانی از دید اسلام

انرژی درمانی و اسلام

مدیتیشن یا مراقبه که سوگوارانه بعضی از دینداران کم دقت آن را مشابه نماز می پندارند، چهار رکن دارد:
 
1) یک مکان آرام.
 
2) وضعیت راحت.
 
3) موضوعی برای توجه و مشغولیت
 
4) نگرشی بی تفاوت [1]. همه این ها برای آن است که " سالک خود را از بند افکار و تصاویر ذهنی برهاند و به نوعی سکوت و عزلت برسد که در ورای تفکر یا تعمق بر روی موضوعی یا مضمونی قرار دارد. " [2]
 
یک اصل پذیرفته شده در این روش این است که همه پریشانی ها و آشفتگی های ما به خاطر آشفتگی ذهن است اگر ذهن آرام شود به آرامش ( relaxation ) خواهیم رسید. بر این اساس دو دستور یا توصیه ارائه می شود: به یک موضوع مشغول شوید و دیگر اینکه نسبت به تصاویر ذهنی تان به بی تفاوتی یا نظاره محض برسید. و البته این دو به هم مربوط اند یعنی اگر شخصی به یک چیز مشغول شود معمولا به امور دیگر کم توجه یا بی توجه می شود. در اولین بند تحلیل شاخص های عرفان سکولار به این می پردازیم که اساتید مدیتیشن برای مشغولیت چند چیز را پیشنهاد می کنند. [3]
 
(1) تراراک ( trarak ): خیره شدن به یک شعله شمع
 
(2) مانترا: تکرار صداها یا کلمات
 
(3) تمرکز بر روی تنفس.
 
دکتر هربرت بنسن از مانترا و تمرکز بر تنفس برای آرامش بیمارانش استفاده کرده و آن را بسیار مفید یافت.(33) اما از این سه، مانترا بسیار مورد توجه ماهاریشی ماهش بوده و امروز در جهان برای مدیتیشن به طور گسترده ای از مانترا استفاده می شود. مانتراها معمولا از زبان سانسکریت انتخاب شده و مورد استفاده قرار می گیرند، و بی معنا بودن آنها یا مفهوم نبودن معنای مانترا برای مدیتاتور اهمیت ندارد، زیرا قرار است فقط به هدف تمرکز و تخلیه فشار ذهنی و فشارهای فکری و آرامش ذهنی مورد استفاده قرار گیرد. البته تمرکز به معنای تمرکز فکر روی یک موضوع برای فهم نیست بلکه تمرکز به معنای توقف فهم و کارکرد ذهن است تمرکز یعنی آرامش ذهنی و مانترا برای این به کار گفته می شود که ذهن را خسته کند به همین جهت اگر بی معنا یا برای کاربر نامفهوم باشد باز هم می تواند در متوقف کردن ذهن به او کمک رساند.

 
جیمز هویت می نویسد: " مربیان مدیتیشن پول زیادی از افراد می گیرند تا به آنها یک لغت سانسکریت به عنوان مانترا ارایه دهند و اصرار دارند تا به آنها به قبولانند که تنها انتخاب این واژه به نام مانترا برای سیستم عصبی آنها مناسب است. ولی هرگز علم و تجربیات انجام شده این طرز تفکر را تایید نمی کند." [4] دکتر هربرت بنسن در این باره می گوید: " هر چند مدیتیشن متعالی ( tm ) در از بین بردن استرس و استقرار ریلاکس شدن بسیار موثر است، ولی بررسیهای ما طی یک سلسله تحقیقات در دانشگاه هاروارد و آزمایشگاه ثورندیک مموریال thorndike memorial)) نشان دادند که با هر واژه دیگری هم که به عنوان مانترا انتخاب شود، همین نتایج به دست می آید. بنابراین تغییرات پدید آمده در شرایط مدیتیشن کمترین ارتباطی با ذکر مانترای اختصاصی آن هم به زبان ناشناخته سانسکریت ندارد. "[5]
گذشته از این ها یک نقد اساسی که می توان به مانترا در روند مدیتیشن وارد نمود، این است که مربیان این روش معتقدند "عمیق ترین مراحل یا سطوح مدیتیشن در زمانی حاصل می شود که یک واژه بدون معنی یا بدون معانی عمیق و ریشه دار به عنوان مانترا انتخاب شده باشد.[6]
بنابراین این عرفان از امکانات شناختی انسان برای رشد و کمال فردی به خوبی استفاده نمی کند. بی تردید تفکر راهی به سوی شناخت حقیقت است و اگر به درستی از آن استفاده نشود عرفان چه معنایی خواهد داشت. در عرفان اسلامی نماز کانون تفکر به معانی بلند قرآنی و نام های خداوند متعال است [7]. نامهایی که علاوه بر آرامش به انسان قدرت، هوشمندی و معرفت می دهد. معرفتی که آینه دار نفس انسان و کل عالم هستی است. و همه معرفتی که چیز را به منزله آیت الهی بر بصیرت قلبی انسان می گشاید و آرامشی در پیوند با رحمت بی کران الهی به انسان عطا می کند.[8] و این همه برای کسی است که نماز بخواند و بداند که چه می گوید و به اذکار و کلمات آن توجه کند و در معانی آن اندیشه ورزد.[9] در مدیتیشن اثری از تفکر بر خداوند و نامهای نیکوی او نیست، آنچه امروزه در جهان به عنوان مانترا آموزش داده می شود تکرار آواها و کلماتی است که فقط و فقط به منظور انصراف ذهن از مشغولیت های عادی استرس زا به کار می آید. لوئیس پروتو کارکرد مانترا را این طور توصیف می کند " راه درست آرام کردن ذهن، جنگیدن و نهیب زدن به آن نیست، بلکه باید یک اسباب بازی را در اختیار او قرار دهید تا خود را با آن مشغول سازد، درست همانند موقعی که شما عروسکی را به یک کودک بد خلق می دهید تا او را آرام کنید. اگر ذهن با نظاره غیر فعال به نحوه انجام تنفس مشغول شود و در ضمن با تکرار یک مانترا یا ذکر گویی مشغول و سرگرم می شود، آنگاه این موقعیت و امکان برای ذهن فراهم می گردد تا به یک نقطه توجه پیدا کند.[10] این مساله یعنی پرداختن به هیچ و پوچ. بنابراین این گونه عرفان های با اهدافی غیر خدایی به وجود آمده اند که نباید بدان ها توجه نشان داد و درباره انرژی درمانی نیز تاییدات چندانی از علمای ما وجود ندارد. دخالت فرشتگان و اجنه نیز باید مورد بررسی قرار بگیرد از آن جا که فرشتگان از سوی خداوند مامور به انجام اموری می شوند لذا در مواردی که خلاف حقیقت و موازین الهی باشد دخالت داده نمی شوند ولی اجنه نظیر انسان ها از اراده و اختیار برخوردار هستند و می توانند دچار سوء اختیار شوند.

خاظرات یک زمین شناس در سزمین پارس

مؤلف کتاب"سرزمین پارس" یک زمین شناس سوئیسی و فارغ التحصیل دکترای زمین شناسی از دانشگاه زوریخ است. وی برای مدتی نزدیک به 30 سال مأموریت می یابد که به ایران بیاید و مسئولیت­ هایی را در ارتباط با رشته تحصیلی خود بپذیرد. زمان حضور او در ایران مصادف است با حکومت پهلوی دوم، از زمان دکتر محمد مصدق تا وقوع انقلاب اسلامی و طبعاً بسیاری از اتفاقات کوچک و بزرگ سیاسی و اجتماعی ایران را به عینه دیده و تجربه کرده است.

اشتوکلین در مورد نخستین برخورد خود و همکارش با تشکیلات شرکت تازه تاسیس نفت ایران در سال 1331 در صفحه 24 کتاب چنین می نویسد: "اول فوریه به طور رسمی اولین روز کاری ما بود. من و "هایم" را با یک ماشین لیموزین دولتی به شرکت نفت ایران بردند که به تازگی تاسیس شده و تشکیلات آن هنوز به طور موقت در ساختمان طرح هفت ساله قرار داشت. این بنا ساختمانی شبیه به سربازخانه زمان رضا شاه بود که در خیابان استخر، در منطقه ای که محل تشکیلات دولتی در آن قرار داشت، واقع بود... شرکت نفت ایران در ابتدا تعداد کمی کارمند داشت و در مجموع دارای سه اتاق کار بود... اتاق ما دارای چهار میز تحریر از مد افتاده، چند صندلی درب و داغون و صندلی های دسته دار چرمی با رویه های پاره همین طور یک چراغ نفتی با لوله بود. غیر از یک دستگاه تلفن از مد افتاده وسیله دیگری حتی لوازم التحریر هم برای استفاده در دسترس نبود.. این آغاز فعالیت شرکت ملی نفت ایران بود که 23 سال بعد (1973)  با سیاستِ بهای نفت خود اقتصاد دنیا را به لرزه درآورد."

اشتوکلین با اشاره به ماموریت خود و گروهش در سرزمین پهناور ایران، که باید به غیر از حوزه نفتی در دست انگلیسی ها، همه جا را برای احتمال وجود نفت، بررسی می کردند، می گوید: "مدیر شرکت، آقای مستوفی، ما را با همکاران مان، دو زمین شناس خوش روی ایرانی آشنا کرد و سپس به ما نقشه بزرگی از ایران با مقیاس یک میلیونیم که نصف دیوار را پوشانده بود، نشان داد. او نقاط روی نقشه که قبلا مورد کاوش قرار گرفته بود را با آبرنگ علامت گذاشته بود. نواری با رنگ های سبز، نارنجی و زرد در امتداد خلیج فارس توجه آدم را جلب می کرد و مشخص کننده دوره های سوم زمین شناسی و اشکال گچی از منطقه تحت امتیاز انگلیسی ها بود که تقریبا ده درصد از وسعت کشور را دربرمی گرفت. نود درصد باقی، صرف نظر از چند لکه رنگی در نزدیکی شهرهای بزرگ هنوز سفید بود. مستوفی با تبسم و ژستی دعوت کننده به زبان انگلیسی به من و هایم گفت: "حالا با شما است که این نقشه را پر کنید." اشتوکلین در ادامه می افزاید: "چه چشم اندازی برای ما زمین شناسان سوییسی، در سرزمینی که وسعت آن چهل برابر بزرگتر از کشور خودمان بود!"

اشتوکلین به واسطه نوع شغل و فعالیت اش که پژوهش و اکتشاف، بویژه در زمینه نفت بود، به مناطق بسیاری از ایران سفر کرده و تجربیات فراوانی از این دست آموخته بود. از آنجا که حطیه ماموریت اشتوکلین و همکارانش بررسی های زمین شناسانه و انجام اکتشافات در حوزه هایی غیر از مناطق نفتخیز جنوب و حوزه هایی بوده که پیشتر توسط انگلیسی ها مورد کاوش قرار گرفته بود، او به نقاط دوردستی در کشور، از جمله کویرهای ایران سفر می کند؛ منطقی که تا قبل از آن یا پای هیچ بشری به آنها نرسیده یا معدود افرادی از آنها گذر کرده اند، از این رو خاطرات وی در این بخش ها نیز خواندنی است. او همچنین توصیفات دقیقی از شهرهای حاشیه کویر و جاده ها در آن زمان ارائه می دهد.

زندگی اشتوکلین غالباً در بیابان ها و کویرهای ایران گذشت! او در یادداشت های خود این مشاهدات را بارها تکرار کرده است: «ما از کویرهایی گذشتیم که شاید کمتر کسی از آنها گذشته باشد. کویرهایی که واقعاً بِکر بودند و آدم احساس می­ کرد که گویا هیچ جنبنده­ ای پا بر آن نگذاشته است و این احساس عجیب و یگانه ای به انسان می بخشید. احساسی وصف ناشدنی».

همان طور که اشاره شد این کتاب نوعی سفرنامه است؛ سفرنامه ای که نزدیک به سه دهه به طول انجامیده. او نحوه رفتار خود را با همه همکاران حتی راننده شخصی اش، توضیح می دهد: "من مناسبات خود را با همه توضیح داده ام. از آن جهت که بدانم با دیگران چگونه زیسته ام. شاید برای دیگران (ایرانی ها) فعالیت در کشف میادین نفتی، مهم­ترین کار من باشد ولی از نظر خودم، آشنایی با ایرانیان و بویژه فرهنگِ آنها برایم مهمتر از چیزهایی است که دیگران آنها را مهم به شمار می آورند."

یادداشت های اشتوکلین از فوران و سپس مهار چاه شماره پنج البرز در قم، به عنوان یک شاهد دست اول از نکات جالب کتاب است: "همان طور که قبلا به آن اشاره شد، IOC (شرکت نفت ایران) در برنامه اکتشافی خود از همان ابتدا بیشترین اولویت را به منطقه قم در غرب محدوده کویر بزرگ داده و تاقدیس البرز، ساختاری به طول 50 کیلومتر در شمال شهر قم که از جاده اصلی تهران- قم به راحتی در دسترس است، به عنوان محل مورد نظر برای اولین حفاری های اکتشافی انتخاب شد.. (ص 99)

"اولین حفاری ها اجازه پیش بینی های زمین شناسی خوشبینانه ای را داده و آثار کوچکی از نفت و گاز نیز نشان می دادند، ولی تولیدی مفید در پی نداشتند... ولی در صبح زود 26 ماه دسامبر سال 1956 در حفاری البرز 5، پس از آن که مته حفاری برای اولین بار با قدرت و شدت تمام در لایه نمک نفوذ کرده و از آن گذشته بود، یک فوران نفت اتفاق افتاد که فوق العاده جنجالی بود. با مشاهده اولین آثار گذر از لایه نمک، مسوول حفاری تمامی موتورها، پمپ ها و جریان برق را از کار انداخته و دریچه های (سوپاپ های) ایمنی لوله را بست. ولی نفتی که با فشاری غیرقابل تصور از اعماق به بالا صعود می کرد، سوپاپ ها را به راحتی به هوا پرتاب کرده و به صورت فواره ای عظیم به ارتفاع 100 متر همراه با صدای کر کننده ای از لوله حفاری به هوا شلیک شد. هنوز هوا تاریک بود که این اتفاق افتاد. کارگرها سراسیمه از اطراف دستگاه حفاری فرار کرده و آژیر  خطر را کشیدند." (ص 100)

در پایان این بخش چنین می خوانیم: "دو سال بعد، در سال 1958، در اولین حفاری در ساختار سراجه که در مجاورت این محل قرار داشت، یک منبع مهم گاز طبیعی کشف شد. این موفقیتی بزرگ برای شرکت ما، شرکت نفت ایران بود. به زودی پس از آن این شرکت به صورت جدید "شرکت ملی نفت ایران" (NIOC) درآمد، گسترش یافته و کنترل تمامی صنعت نفت ایران را در دست گرفت و خود تبدیل به دولتی در دولت شد و به یکی از عوامل قدرت در سیاست نفتی خاورمیانه مبدل شد." (ص 101)

اهمیت کتاب از این جنبه است که می توان آن را نوعی سفرنامه هم به حساب آورد. خاطرات مؤلف، هر چند غالباً علمی و در زمینه اکتشافات (بویژه نفت) است، ولی به عنوان فردی که در جامعه ایرانی پیش از انقلاب، زیسته و خاطراتی در این زمینه دارد، دارای اهمیت به سزایی است. این خاطرات یا بهتر بگوییم دست نوشته­ ها، گاهی به تحلیل وقایع و اتفاقاتی منجر می شود که جامعه ایرانی عملاً با آن درگیر بود و به گفته خود مؤلف، از جمله عواملی است که منجر به سقوط شاه و پیروزی انقلاب شد.

با آنکه مقامات، او را از حضور درخیابان ها و تجمعات مردمی، نهی کرده بودند با این حال، وی در هر فرصت پیش آمده، برای ثبت اتفاقات سیاسی، مطالبی را به یادداشت های خود افزوده است. این مطالب، صرفا به نقل اتفاقات، محدود نمی شود. در بسیاری از صفحات کتاب، وی به تعبیر و تفسیر مسایل جاری نیز پرداخته و حتی گاهی پیش بینی های شخصی خود را در مورد انقلاب و آینده آن، می آورد.

آخرین بخش کتاب، خداحافظ سرزمین پارس نام دارد. قابل حدس است که باید حاوی حس نوستالوژیک عمیق برای مؤلف باشد. چون مؤلف با تأمل و تأنی در آن سخن می­گوید. همانطور که گفته شد از نظر مؤلف، آشنایی با ایرانیان، از اکتشافات علمی او، مهمتر بوده است. وی در فصل آخر تلویحاً همین حس را مجدداً بروز می دهد. او از شب های طولانی که با یک فانوس در جمع دوستان و نزدیکان در وسط کویر چادر می­زنند با حسرت یاد کرده است. او در متن کتاب بارها ایران را وطن دوم خود دانسته است و به همچو حسی، بارها اشاره نموده است. حتی در جایی از ایران با عنوان «سرزمین کودکی فرزندان خود» یاد می کند! آنجایی که می گوید: تقدیم به «سرزمین کودکی فرزندانم!»... چون بچه هایش در ایران بزرگ شدند و در تمامی خاطرات وی، مشترکند!

جامعه علمی ایران، اشتوکلین را پدر دانش زمین شناسی ایران می داند. او در این مدت دانشجویان و متخصصین زیادی را پرورش داد. اشتوکلین یک بار هم بعد از انقلاب اسلامی، یعنی سال ها پس از بازگشت از ماموریت ایران، به همراه گروهی از پژوهشگران، از سوی سازمان ملل، عازم ایران شد و پیشنهاداتی را به مسئولان علمی کشور ارائه داد. او علاوه بر کشف میادین نفتی، وارد عرصه اکتشاف میادین گازی هم شد و از این رهگذر، خدمات ارزنده و شایانی به جامعه علمی ایران کرد.

یوان اشتوکلین سرانجام پس از سال ها فعالیت، قبل از وقوع انقلاب اسلامی، به کشورش بازگشت و در فروردین 1387 در خانه ­اش در سوئیس، زندگی را بدرود گفت.